Ένας ακόμη Πρόεδρος Ινστιτούτου, που «θέλει να ιδρύσει κόμμα και να ξαναγίνει Πρωθυπουργός»
Αλγεινή εντύπωση προκαλεί στους πολίτες η έμπρακτη κατάρρευση του όποιου «ηθικού πλεονεκτήματός» του, δεδομένου ότι ο φιλόδοξος πρόεδρος ινστιτούτου, ο οποίος «διερευνά» προοπτικές επανόδου ως ιδρυτής νέου (συστημικού πλέον?) κόμματος και διεκδικητής νέας πρωθυπουργικής θητείας, μετά το 2019 επέδειξε:
• Ανικανότητα αντιμετώπισης του Κυρ. Μητσοτάκη σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, αβουλία στην αναδιοργάνωση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πολιτική αφωνία και κοινοβουλευτική απουσία, φοβικότητα έναντι των φραξιών και δειλία που έφτασε σε αδικαιολόγητη παραίτηση και μακρά ιδιώτευση (παραμένοντας βουλευτής!)
• Άμετρο ναρκισσισμό, υπεροψία, εγωπάθεια, κυνισμό και εκδικητικότητα, κατά την μεθοδευμένη «διάλυση» του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε συνδυασμό με υπονόμευση «διαδόχων» που προώθησε, «εργαλειοποιώντας» τη «Φρουρά» του
• Η μεθοδικά «φιλοτεχνούμενη» επάνοδός του, διενεργείται σε συνεργασία με επιχειρηματικά – μιντιακά – συστημικά συμφέροντα, αφού προηγήθηκαν «δηλώσεις μετάνοιας» έναντι πρώην αντίπαλων πολιτικών.
• Ως κίνητρο της σχεδιαζόμενης επανόδου του, σε ερώτηση για το αν του λείπει η εξουσία, δήλωσε: «Όχι, ποτέ δεν διψούσα για εξουσία. Αλλά μου λείπει η ενεργός πολιτική και η επαφή με τους ψηφοφόρους»!
Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει επανειλημμένα δηλώσει ότι ενθαρρύνει την επάνοδο του Αλέξη Τσίπρα και τη συμμετοχή του σε εκλογές ως αρχηγού κόμματος, διότι «θα πρέπει να κρίνεται και όχι να κρύβεται»! Πρόσφατα μάλιστα πρόσθεσε περιπαικτικά: «Πιστεύω πως θα τα πάει πολύ καλά ο κ. Τσίπρας αφού με αντιγράφει! Πάει για σπουδές σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, μετά γράφει βιβλίο, μετά αρχίζει νέο κόμμα».
Υπενθυμίζω ότι ο Ζαν – Λυκ Μελανσόν, το 2018, χαρακτήρισε τον Αλέξη Τσίπρα ως «μία από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής» σοκάροντας τότε πολλούς στην Ελλάδα, όταν ο τότε Πρωθυπουργός «εργαλειοποίησε» την ψήφο των πολιτών στο δημοψήφισμα «για να διευκολυνθεί στη διαπραγμάτευση».
Δεν θα σχολιάσω κάτι περισσότερο, από όσα έχω ήδη δημοσιεύσει έγκαιρα τους προηγούμενους 12 μήνες.
Επισυνάπτονται αποσπάσματα (με τον σχετικό σύνδεσμο):
24.09.2024 https://www.enimeromenospolitis.gr/politiki-oikonomia/i-krisi-ston-syriza-kai-i-stasi-alexi-tsipra/
Ένα ερώτημα που θα έπρεπε να απασχολεί την δημόσια συζήτηση είναι η στάση του Αλέξη Τσίπρα και της «Φρουράς του», μετά την παραίτησή του από πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεδομένου ότι:
1. Παραμένει βουλευτής του κόμματος, αλλά δεν συμμετέχει σε συνεδριάσεις της Βουλής, δεν εμφανίστηκε και δεν τοποθετήθηκε στο 4ο Συνέδριο ο ίδιος, δεν συμμετέχει σε εσωκομματικές διαδικασίες, δεν παίρνει αυτοπρόσωπα θέση ο ίδιος στις κρίσιμες εσωκομματικές εξελίξεις.
2. Έκρινε όμως σκόπιμο να παρέμβει προσυνεδριακά με αιφνίδια δημόσια ανακοίνωσή του, που ζητούσε από τον Στέφανο Κασσελάκη, τον νέο πρόεδρο, πρόσφατα εκλεγμένο πανηγυρικά με πλειοψηφία 56% από 135.000 μέλη, «να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης … από αυτούς που τον εξέλεξαν Πρόεδρο»! Αυτό αμφισβητούσε και πρόσβαλε την πρόσφατη ψήφο 75.000 μελών και ναρκοθέτησε την όποια συνοχή υπήρχε, μετά τη διάσπαση και αποστασία 11 πρώην εκλεκτών του, που πήραν μαζί τους κομματικές έδρες – βουλευτικές αμοιβές και κάποια «μέλη των ομάδων τους».
3. Στην ίδια ανακοίνωση υπενθύμιζε ότι «αποφάσισε να παραμερίσει για να περάσει ένα νέο κύμα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ» και ότι «η μόνη του φιλοδοξία σήμερα είναι να αγωνίζεται στο πεδίο των ιδεών» καθώς και ότι «αναλαμβάνει πάντα την ευθύνη να λέει με τόλμη αυτά που πιστεύει»!
4. Οι σύνεδροι όμως απέρριψαν τις αιτιάσεις του και αποφάσισαν με συντριπτική πλειοψηφία ότι «το συνέδριο επανεπιβεβαιώνει ότι το κόμμα δεν πρέπει να μπει σε ένα νέο κύκλο εσωστρέφειας … ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΕΑ ΕΚΛΟΓΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ … ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΣΤΕΦΑΝΟ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ και ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΗ στον Πρόεδρο και τα ΟΡΓΑΝΑ του κόμματος να πάμε ενωμένοι στις επόμενες πολιτικές και εκλογικές μάχες» (άρα με ορίζοντα κατ’ αρχήν 3-ετίας).
5. Μεσολάβησε η αξιολύπητη προσπάθεια της Όλγας Γεροβασίλη να αντιπαρατεθεί «αντ’ αυτού» στον Στέφανο Κασσελάκη, η οποία αντιμετωπίστηκε απαξιωτικά από τους συνέδρους, καθώς και η δήθεν συμβιβαστική πρόταση των «τριών Σωματοφυλάκων» Σ. Φάμελλου – Ν. Παππά – Γ. Τσίπρα που ναρκοθέτησε οριστικά το εσωκομματικό κλίμα και εγκαινίασε μια «αναβαθμισμένη» φραξιονιστική και συνωμοτική προσπάθεια υπονόμευσης του νέου Προέδρου. Οι εσωτερικές αντιπαραθέσεις είχαν όμως δυσμενή απήχηση στην κοινή γνώμη.
6. Μικρή «ανάπαυλα» στην δημόσια υπονόμευση υπήρξε κατά την περίοδο των ευρωεκλογών, όπου τα μέλη της εσωκομματικής αντιπολίτευσης αρκέστηκαν σε «λευκή απεργία», αφήνοντας τον Πρόεδρο, τους υποψήφιους που αναδείχτηκαν με αμεσοδημοκρατική εκλογή τους από τα μέλη του κόμματος και τους υποστηρικτές τους να σηκώσουν μόνοι στην πλάτη τους την προεκλογική προσπάθεια. Χαιρέκακα διέδιδαν φήμες και δημοσκοπικές εκτιμήσεις για οριστική μείωση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ από 18% σε 9% και ότι αυτό θα επανέφερε το ζήτημα νέας εκλογής Προέδρου.
7. Η πολύμηνη, τεκμηριωμένη και μαχητική άσκηση αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ στη ΝΔ, η αδιάκοπη προσπάθεια του Στέφανου Κασσελάκη και της πλειοψηφίας των μελών, είχαν όμως ως αποτέλεσμα την κατάρρευση της ΝΔ από το 41% σε 28%, την επάνοδο της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ σε 15% και τη διατήρηση της θέσης του ως αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Ποια είναι όμως τα βαθύτερα ελατήρια και οι απώτερες στοχεύσεις του Αλέξη Τσίπρα και των Συνωμοτών; Επιτρέψτε μου να τολμήσω δύο διαφορετικές εκδοχές:
1η Εκδοχή: έχει ήδη παρουσιαστεί στον «τοίχο» μου (fb 15.09.2024) και σε σχόλια σε άλλες αναρτήσεις.
Αν υποθέσουμε ότι η στάση τους έχει πολιτικά κίνητρα και εξυπηρετεί κάποιο πολιτικό σχέδιο, τότε ασφαλώς πρόκειται για την «ρευστοποίηση» χάριν κάποιας θολής κεντροαριστεράς:
· Σε πρόσφατες αναρτήσεις μου τόνισα την απροσχημάτιστη δήλωση της Άννας Διαμαντοπούλου – ως υποψήφιας Προέδρου στο ΠαΣοΚ – ότι “ήρθε για να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΕΙ τον Κυριάκο Μητσοτάκη” (προφανώς στον ευρύτερο Νεοφιλελεύθερο χώρο), στο πλαίσιο σχεδίου για “Ενιαία Κεντροδεξιά”.
· Αντίστοιχο είναι το «Έτερον» σχέδιο για “Ενιαία Κεντροαριστερά”, που προωθεί το “Ινστιτούτο Αλέξη Τσίπρα” μέσω πραξικοπηματιών του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αποστατών της ΝεΑρ και μεταγραφών του ΠαΣοΚ.
· Θεωρώ αυτά τα δύο σχέδια ως “συμπληρωματικά”, που -φανερά ή συγκαλυμμένα- προετοιμάζουν ένα δικομματικό σύστημα “συστημικά αποδεκτό” και συμβατό με την ευρύτερη “εξωχώρια” προσπάθεια διάσωσης και διάδοσης του ακραίου Νεοφιλελευθερισμού.
· Αυτό το δίδυμο rebranding προβλέπει ως κυβέρνηση και αντιπολίτευση, εναλλασσόμενη “Ενιαία Κεντροδεξιά” (που θα πραγματοποιεί τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις) και “Ενιαία Κεντροαριστερά” (που θα αδυνατεί ή δεν θα προλαβαίνει να τις ανατρέψει), αμφότερες συστημικά αποδεκτές ή έστω ανεκτές!
Υ.Γ.1: μόνος κίνδυνος για το ΣΥΣΤΗΜΑ ήταν και παραμένει μια ανασυγκροτημένη Σύγχρονη Δημοκρατική Αριστερά με Πρόεδρο τον Στέφανο Κασσελάκη. Έτσι εξηγείται η διακομματική “λύσσα” νεοσταλινικών, δεξιών και κεντρώων (με καθολική σύμπραξη των εξωνημένων ΜΜΕ) ενάντια σε όσους “χαλάνε την πιάτσα” της υποτέλειας – της διαφθοράς και της διαπλοκής.
Υ.Γ.2: οι υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές των δύο εναλλασσόμενων πόλων (θα;) είναι φαινομενικές ή θα εξουδετερώνονται από ιδιοτελή συμφέροντα των πρόθυμων πρωταγωνιστών και των κομπάρσων που θα συμμετέχουν.
2η Εκδοχή: τα τεκταινόμενα αποδίδονται σε συνασπισμένα ή/και αντιμαχόμενα πάθη και προσωπικές στρατηγικές των «πρωταγωνιστών» και των «χρήσιμων ηλίθιων» που τους ακολουθούν. Ενδείξεις:
· Δεν πρόκειται για ελεγχόμενη «ρευστοποίηση» αλλά για ολοκληρωτική απαξίωση και διάλυση τουλάχιστον του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όσον αφορά τις ενέργειες της «Φρουράς Τσίπρα». Δεν τους απασχολεί η άσκηση αντιπολίτευσης στο καθεστώς ΝΔ-Μητσοτάκη. Μόνο η απομάκρυνση του Κασσελάκη και των χιλιάδων μελών που υποστηρίζουν την ανασυγκρότηση και την αναβάθμιση του ΣΥΡΙΖΑ.
· Προς το παρόν τουλάχιστον, στο ΠαΣοΚ δεν ενδιαφέρονται για ανάλογη «ρευστοποίηση» και για συνεργασία με κοινωνικά απαξιωμένα πλέον στελέχη της «Φρουράς Τσίπρα», αφού «την προδοσία πολλοί αγάπησαν, αλλά τους προδότες ουδείς». Ποιος θα εμπιστευτεί όσους πραξικοπηματικά, αντικαταστατικά και παράνομα έκαναν μομφή στον πρόσφατα και πανηγυρικά εκλεγμένο Πρόεδρό τους και ισχυρίζονται ότι «τον καθαίρεσαν» και «θα κάνουν τα πάντα για να μην επιστρέψει»!
· Η αδιαφορία του Αλέξη Τσίπρα για το κόμμα «που τον ανάγκασε να παραιτηθεί» και του στέρησε την αίγλη που διέθετε, το μένος του ενάντια στον νέο Πρόεδρο και στα δεκάδες χιλιάδες μέλη που τον υποστηρίζουν και αποδείχτηκε ότι «δεν είναι του χεριού του» όπως νόμισε, ίσως ερμηνεύονται από άκρατο εγωϊσμό, αλαζονεία και μανία εκδίκησης για ότι και για όσους εμποδίζουν ένα rebranding, μια εντυπωσιακή επιστροφή του ως κεντροαριστερός «με την περιστρεφόμενη σκηνή»!
· Θυμάμαι πως αποχαιρέτησε ο Αλέξης Τσίπρας τον Στέφανο Κασσελάκη, όταν αυτός τον επισκέφτηκε στο γραφείο του στη Βουλή: χαιρέκακα, με ένα ακαθόριστο χαμόγελο του είπε «τουλάχιστον δεν θα πλήξουμε»! Ήταν ο προάγγελος αυτών που ζούμε; Μηχανορραφίες, ραδιουργίες, συνωμοσίες, πραξικοπήματα, συκοφάντηση και υπονόμευση … Θυμίζω την αποστροφή του Στέφανου: «αν θέλεις έλα να αναλάβεις πάλι το κόμμα – εγώ θα σε στηρίξω. Αν όχι πάψε να με υπονομεύεις!»
· Όσο για τους «χρήσιμους ηλίθιους», τα στελέχη που συμμετέχουν σε εσωκομματικά πραξικοπήματα και ξημεροβραδιάζονται στα «βοθροκάναλα» συκοφαντώντας τον Πρόεδρό τους, τους συντρόφους και το κόμμα τους, ίσως να μην μπορούν αλλοιώς: «είναι η φύση τους τέτοια»! Άλλωστε έζησαν σε προστατευτικά κομματικά περιβάλλοντα και ελπίζουν σε ανάλογες προοπτικές της προδοσίας τους.
Υ.Γ. Ο Στέφανος Κασσελάκης και πάνω από 100.000 νέα μέλη που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά του και τον υποστηρίζουν σθεναρά, μαζί με την κοινωνική δύναμη 600.000 πολιτών που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, απέδειξαν ότι «θέλουν και μπορούν να νικήσουν τον Μητσοτάκη» – ήδη το 41% της ΝΔ έγινε 28%! Μετά από τις 5 διαδοχικές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ (2019, 2023) υπό την ηγεσία Τσίπρα! Να υπενθυμίσω το «ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον» (ως εξήγηση του μίσους ενόψει του rebranding);
26.09.2024 https://www.enimeromenospolitis.gr/politiki-oikonomia/neo-sixrono-komma-i-anasigrotisi-siriza/
Ο προηγούμενος Πρόεδρος (στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ), ο Αλέξης Τσίπρας, γέννημα – θρέμμα του ακυβέρνητου πλέγματος αλληλοαναιρούμενων φραξιών, είχε διακριθεί στη διαχείριση του εσωκομματικού «εμφύλιου» χάους ως «ισορροπιστής» μέσω διαρκών συμβιβασμών, οι οποίοι οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε μόνιμη εσωστρέφεια και απραξία και την Κυβέρνησή του σε διαδοχικά λάθη και δραματικές υπαναχωρήσεις. Πρώτη συνέπεια ήταν η τριπλή ήττα της «Κυβερνώσας Αριστεράς» το 2019. Ακολούθησε η αδυναμία υλοποίησης του σχεδίου του για άνοιγμα στην κοινωνία και για κεντροαριστερή συνεργασία. Το οργανωτικό τέρας μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον ακυβέρνητο. Απεδείχθη ότι οι ικανότητες ραδιουργίας και ισορροπιών σε «15-μελές άπειρων νεαρών μαθητών» δεν επαρκούσαν πλέον για τη διαχείριση «15-μελούς έμπειρων γηραλέων στελεχών»!
Η αντιπολιτευτική ανεπάρκεια του ΣΥΡΙΖΑ στην αντιμετώπιση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού της ΝΔ και του «Οίκου Μητσοτάκη», η παντελής έλλειψη εναλλακτικού προοδευτικού Σχεδίου και Οράματος, η συνεπαγόμενη διαρκής απουσία των κομματικών στελεχών και των βουλευτών από το πλευρό των πολιτών και των οργανώσεών τους, είχαν ως αναπόφευκτη συνέπεια τις διαδοχικές εκλογικές ήττες και τη συντριβή της αξιωματικής αντιπολίτευσης το 2023. Τότε ο -κατ’ επανάληψη αποτυχημένος- πρόεδρος, συμπιεσμένος ανάμεσα στην υποστήριξη των «κηδεμόνων του» (Φλαμπουράρης, Ζανέτ, Καρτερός) και στην αμείλικτη αμφισβήτηση των φιλόδοξων «επιγόνων», οδηγήθηκε σε παραίτηση. Δυστυχώς για τη χώρα μας και το λαό της, αυτός ο πρόεδρος και αυτό το κόμμα αποδείχθηκαν ανίκανοι, ανέτοιμοι ή/και απρόθυμοι να αναλάβουν επάξια το ρόλο που τους έλαχε από την Ιστορία.
Υ.Γ. Επικίνδυνη για το μέλλον παρενέργεια από την πολυετή ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος και του πολιτικού προσωπικού στην διαχείριση εθνικών – λαϊκών – οικονομικών – κοινωνικών – οικολογικών – θεσμικών κ.ά. θεμάτων, είτε ως Κυβέρνηση είτε ως Αντιπολίτευση, είναι το τεράστιο ποσοστό αποχής πολιτών – ψηφοφόρων (έως και 60%!) από εκλογικές διαδικασίες!
23.03.2025 https://www.enimeromenospolitis.gr/koinonia-kratos/autonomia-eteronomia-antiprosopefsi-amesi-dimokratia-kai-sixroni-ellada/
· Η αντιπολίτευση, ιδιαίτερα η συστημική, έχει εν πολλοίς απωλέσει την πολιτική αυτονομία της ηγεσίας και των στελεχών της, είτε λόγω κυβερνητικών εκβιασμών (predator) είτε λόγω ιδιοτέλειας για διατήρηση κρατικής χρηματοδότησης – προνομίων και βιοπορισμού βουλευτών και των υπαλλήλων τους, σταδιακά εισπράττοντας κατάρρευση της λαϊκής υποστήριξης. Προσποιούνται ότι αντιπολιτεύονται, δίνοντας δεκανίκια και διευκολύνοντας το damage control στην απονομιμοποιημένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, προκειμένου να αποφύγουν όλοι μαζί τις πρόωρες εκλογές και τις συνέπειές τους (βλ. δημοσκοπήσεις).
· Η καθημερινότητα των πολιτών χαρακτηρίζεται από πολύπλευρη ανασφάλεια: κοινωνική – οικονομική (εισόδημα – φορολογία, ενοίκια – κοινόχρηστα, τρόφιμα – φάρμακα – ενέργεια, υγεία, παιδεία …), πολιτική – οργανωτική (περιορισμός δικαιωμάτων λόγου και έκφρασης, ελευθεριών συνδικαλισμού – απεργίας – συγκεντρώσεων, ασφάλειας και αστυνόμευσης), θεσμική (κατάλυση ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης και των ανεξάρτητων αρχών). Ανασφάλεια μεθοδικά σχεδιασμένη από νεοφιλελεύθερες πολιτικές (σχέδιο Πισσαρίδη), που οδηγούν σε εξαθλίωση της λαϊκής πλειοψηφίας και σε πλουτισμό της οικογενειακής ολιγαρχίας – των διαπλεκόμενων καρτέλ και των «ημέτερων» στελεχών τους σε κόμματα – επιχειρήσεις και ΜΜΕ. Η ανασφάλεια, σε συνδυασμό με την οργανωμένη παραπληροφόρηση – στέρηση ενημέρωσης, στοχεύουν επίσης σε παρεμπόδιση ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας και αντιδράσεων των πολιτών.
· Τα εθνικά θέματα και τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας κινδυνεύουν από κυβερνητική ενδοτικότητα, έλλειψη διαφάνειας και διακομματικής συναίνεσης, από δουλοπρέπεια και επιδίωξη συναλλαγής με τα υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά συμφέροντα, αλλά και με τον άσπονδο «σύμμαχο» εξ ανατολών. Έχει εγκαταλειφθεί η πάγια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική διεθνών συνεργασιών, οι παραδοσιακά καλές σχέσεις με άλλες «μεγάλες δυνάμεις» πέραν των ΗΠΑ, η ενεργή ουδετερότητα σε τοπικές συρράξεις που άφηνε περιθώρια διπλωματικής διαμεσολάβησης, απομονώνοντας τη χώρα μας από παραδοσιακούς φίλους και πιθανούς συμμάχους. Εγκαταλείφθηκε η ενίσχυση της εγχώριας αμυντικής – κατασκευαστικής βιομηχανίας, καθώς και η μεταφορά τεχνογνωσίας μέσω αντισταθμιστικών οφελών από μεγάλες αγορές αμυντικού εξοπλισμού (φρεγάτες, αεροσκάφη, υποβρύχια, κορβέτες, drones κλπ.). Παρά τη διατήρηση του Casus Belli και την όξυνση του αναθεωρητισμού και των παραβιάσεων σε εναέριο – θαλάσσιο χώρο και σε ΑΟΖ από το τουρκικό αυταρχικό καθεστώς, -με πρόσχημα υποχωρητικότητας πολεμική ενίσχυση της Ουκρανίας- η Κυβέρνηση Μητσοτάκη μετέφερε εκεί την αμυντική θωράκιση των νησιών του Αιγαίου, ενώ δήλωσε ότι «είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία»! Αδιανόητος και επικίνδυνος παραλογισμός.
26.03.2025 https://www.enimeromenospolitis.gr/koinonia-kratos/kinima-dimokratias-foreas-koinonikis-autonomias-symmetochikis-dimokratias/
… Όπως δείχνουν οι πολιτικές και οργανωτικές εξελίξεις στον παραμένοντα «κορμό» των παραδοσιακών – συστημικών κομμάτων (αυτών που άσκησαν εξουσία και διαπλέκονται με επιχειρηματικά – μιντιακά συμφέροντα, ήτοι: Ν.Δ. – Πα.Σο.Κ. – Συ.Ριζ.Α.), αλλά και των «κλάδων» τους οι οποίοι προέκυψαν κατά καιρούς από διασπάσεις στα αριστερά και τα δεξιά τους (με ηγετικά στελέχη που συμμετείχαν στην άσκηση εξουσίας και την διαπλοκή), αυτοί οι πολιτικοί χώροι έχουν πλέον αποκτήσει κοινά γνωρίσματα παρακμής και αναξιοπιστίας, προκαλώντας αποστροφή σε μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έως και σε πρώην ψηφοφόρους τους. Αδιάψευστη ένδειξη ο καταποντισμός τους σε συνεχείς δημοσκοπήσεις, όπου αμφισβητείται ακόμη και το μπόνους του (μεταξύ τους) πρώτου κόμματος. Άλλωστε, στην ιδεολογία τους (νεοφιλελεύθερη – εκσυγχρονιστική ή νεοσταλινική – δογματική), στην κομματική οργάνωση και στα καταστατικά τους, στις θέσεις και στα πολιτικά τους προγράμματα, οι παραπάνω αρχές και αξίες άμεσης – συμμετοχικής δημοκρατίας, ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας είναι ασύμβατες, ξένες και άγνωστες.
Οι αρχές αυτές είναι ασύμβατες και στο (σταλινικό) ΚΚΕ (το οποίο πέραν της συμμετοχής του στο αστικό κοινοβούλιο και την κρατική χρηματοδότηση δεν στοχεύει στην άσκηση αστικοδημοκρατικής εξουσίας), αλλά και στα προσωποπαγή, λαϊκίστικα και δημαγωγικά κόμματα Ζ. Κωνσταντοπούλου – Κ. Βελόπουλου, είτε σε μικρότερα (ευκαιριακά και ακίνδυνα για κυβερνητικό σύστημα) σχήματα της ακροδεξιάς.
Πανικόβλητοι οι συστημικοί σχηματισμοί, επιχειρούν να αντιμετωπίσουν την αναξιοπιστία τους ως «συνένοχες συνιστώσες» της αντιλαϊκής – αντιδημοκρατικής παρακμής, μαγειρεύοντας επί μέρους «ενοποιήσεις παραπλάνησης» των πολιτών. Είναι από καιρό γνωστά κάποια σχέδια για:
• «Ενιαία Κεντροαριστερά» με rebranding του Αλέξη Τσίπρα ως ηγέτη μιας νέας κεντροαριστερής συνισταμένης των φερόμενων ως «αριστερών» πρώην συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος προς τούτο «ρευστοποιήθηκε» με συστηματική υπονόμευση και καταστατικά πραξικοπήματα), μαζί με νέους «πρόθυμους» βουλευτές και στελέχη μιας φερόμενης ως «αριστερής» συνιστώσας του ΠαΣοΚ
• «Ενιαία Κεντροδεξιά» με επίδοξο ηγέτη την Άννα Διαμαντοπούλου, που επανάκαμψε προς τούτο δηλώνοντας εξ’ αρχής ότι «ήρθε για να αντικαταστήσει τον Κυρ. Μητσοτάκη» (ως αποτυχόντα στη διαχείριση του ακραίου νεοφιλελευθερισμού), συσπειρώνοντας τους νεοφιλελεύθερους και τους σημιτικούς του ΠαΣοΚ και της ΝΔ σε μια νέα κεντροδεξιά συνισταμένη (επίσης με ρευστοποιήσεις)
Επιτρέψτε μου να προβλέψω, αν ξεκινήσουν σχέδια συγκρότησης αυτών των συστημικών «συνθετικών τεράτων» (τύπου Φρανκενστάϊν) ή και χωρίς αυτά, ότι είναι πιθανή και η νεκρανάσταση:
• «Ενιαίας Ακροδεξιάς» με εθνοπατριωτικά, χριστιανοθρησκευτικά, αντιμεταναστευτικά, αντί-woke χαρακτηριστικά (Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια) και δοκιμασμένο ηγέτη τον Αντώνη Σαμαρά, ως νέα ακροδεξιά – υπερσυντηρητική συνισταμένη στα πρότυπα των ΗΠΑ και άλλων χωρών της Ε.Ε., που θα προσελκύσει αντίστοιχους οπαδούς – ψηφοφόρους
• «Νέας Εθνικής Παράταξης» με ηγέτη τον Παύλο Γλύξμπουργκ / Ντε Γκρές, συσπειρώνοντας φιλοβασιλικούς και λοιπούς γραφικούς παρακμιακούς (ψωμί – ελιά και Κώτσο βασιλιά)
Παρόμοιες εξελίξεις θα συνιστούσαν εθνική – κοινωνική – πολιτική και ανθρώπινη οπισθοδρόμηση, αν δεν υπήρχε ήδη η ελπιδοφόρα εναλλακτική: το «Κίνημα Δημοκρατίας» με ηγέτη τον Στέφανο Κασσελάκη, που εξ αρχής παρουσίασαν στον ελληνικό λαό ένα τολμηρό και καινοτόμο σχέδιο για σύγχρονη, ψηφιακή, συμμετοχική και άμεση δημοκρατία. … Όμως, για να αλλάξουν κατεστημένες νοοτροπίες, συνήθειες και πρακτικές, ώστε να οδηγήσουν μια κρίσιμη λαϊκή πλειοψηφία σε κατάκτηση της ατομικής και κοινωνικής αυτονομίας και σε ανάπτυξη δημιουργικού πάθους για ενεργό συμμετοχή στα κοινά («αστυνόμος οργά»). Θα απαιτηθούν π.χ. και :
• υπέρβαση του κοινωνικού διχασμού, του πολιτικού δογματισμού και του οργανωτικού φραξιονισμού που κληροδότησαν στην ελληνική κοινωνία δεκαετίες εξουσίας των παραδοσιακών και συστημικών κομμάτων, με καλλιέργεια και εκεί συμμετοχικών διαδικασιών διαβούλευσης και συναπόφασης,
• ανατροπή της παραπληροφόρησης και «πλύσης εγκεφάλου» των πολιτών από ελεγχόμενα ΜΜΕ, θεσμική κατοχύρωση ανεξαρτησίας των μέσων και των λειτουργών της 4ης εξουσίας καθώς και της ανεμπόδιστης διακίνησης ιδεών και απόψεων των πολιτών, έντυπα και ψηφιακά,
• πολιτική επιμόρφωση του κοινού μέσω επιστημονικά τεκμηριωμένης παιδείας και ενημέρωσης, από αξιόπιστα ΜΜΕ με δημόσια επιδότηση και εποπτεία ανεξάρτητης αρχής (π.χ. όπως το βρετανικό BBC, το γαλλογερμανικό ARTE, κλπ.) σε θέματα ιστορίας – κοινωνιολογίας – οικολογίας – πολιτισμού,
• ενθάρρυνση ενεργού συμμετοχής πολιτών σε συνδικαλιστικές, συνεταιριστικές, πολιτιστικές, οικολογικές, αθλητικές, φυσιολατρικές κλπ. οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, για εξοικείωση με συμμετοχικές αποφάσεις, δημοκρατικές διαδικασίες και για ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής …
